het leven zoals het is...in het weeshuis

mijn vijfde week in het project. Ondertussen is er een nieuwe jongen binnengekomen. Hij werd op straat gevonden door de politie en daarna binnengebracht. Weggelopen van thuis. Natuurlijk werd me uit het project niets verteld, ik zag gewoon plots hoe daar iemand nieuws zat. Ik wist niet goed hoe eerst te reageren. Ik had gedacht dat hij heel bang en schuw zou zijn. Al snel bleek duidelijk dat dat niet zo was. Ik merkte dat hij Quechua sprak, en pakte uit met mijn mini kennis aan quechua woorden. Een mooi begin :-)

Vorige week zaterdag was ik normaal meegegaan met de sociaal werkster (er is geen geld om haar te vast in dienst te nemen, maar af en toe komt ze dus tegen betaling helpen wanneer nodig)op huisbezoek bij de familie van Rodrigo (de nieuwe jongen). Mijn tripje naar Moray had ik ervoor afgezegd. Ik de bus op en wachten in het project. Ik hielp Robinson wat met de was in afwachting (de rest van de kinderen was naar de kerk) en keek geregeld op mijn horloge. Je hoort me al afkomen, ze kwam niet af. Na 45min vroeg ik al aan Ruth (werkt er half time)of ze kon bellen. Ze zei dat ze dat al gedaan had maar geen reactie kreeg. Nog een tijdje later loog ik dat ik een afspraak had in de namiddag en dus niet veel langer meer kon wachten. Ze vroeg of ik geld had op mijn gsm om te bellen.(er staat nochtans een mooie telefoon beneden) Na het telefoontje bleek dat mevrouw de sociaal werkster wat buikpijn had. Leve peru!

Wat beter nieuws: ik heb al kunnen spreken met de oprichter van het weeshuis, in het Nederlands! wat een opluchting. Hij is getrouwd met een Nederlandse, vandaar.
Hij vertelde me heel wat over de financiele toestand van het weeshuis en ik mag ook de dossiers van de kinderen inkijken. Daarvoor is het echter weer wachten op de sleutel, en dat is blijkbaar veel moeilijker an verwacht!

Sinds maandag is da vakantie hier ook voorbij, de kinderen moeten dus terug naar school in de voormiddag. Maar in werkelijkheid gebeurt dat niet altijd. Een vak als aardrijkskunde krijgen ze volgens mij niet, dat merk ik wanneer ik de wereldkaart bovenhaal.

Het zijn echt wel schatten van kinderen, en ik vind het zo erg om te weten dat er weinig kans is op de toekomst voor hen die ze zelf voor ogen hebben. Saemi wil bijvoorbeeld dokter worden, Eder wil verhuizen naar Amerika. Het breekt mijn hart. Ruth (voor 4 weken vrijwilligster) en ik proberen hen zo goed mogelijk te helpen. Hen dingen aan te leren, maar hen ook een leuke tijd te geven door volley of uno te spelen.

Er was een adoptieproces aan de gang voor de jongste, maar dat is door omstandigheden niet doorgegaan. Ik vrees ervoor dat het nu te laat is...
Daarbij komt dat het weeshuis nauwelijks geld heeft om de huur te betalen, laat staan om personeel in te schakelen. Soms heb ik het gevoel dat het personeel dat er wel is, niet echt met de kinderen inzit (ik wil geen zware conclusies trekken, maar ik zie dingen die ik in Belgie nooit zou zien)
Natuurlijk zit ik hier in een geheel andere cultuur en daar moet ik nog steeds aan wennen...

nat natter natst

Het quadrijden zaterdag was de max. Afgezien van de boze honden die je constant achtervolgden en de quads die bijna uit elkaar vielen. De mijne viel nog mee, ik had enkel geen achteruit en maar één (slechte) rem.

Zondag zoals beloofd: carnaval. Het vullen van onze waterballonnen was al een avontuur op zich. Niet moeilijk als je voor 100 ballonnen maar 1 sol betaalt (zo’n 25 eurocent) Ook in de taxi zijn er stiekem wat ballonnen ontploft…
Nog geen 5 minuten uit die taxi en we waren al druipend nat en hingen vol schuim. Want de “echten” gebruikten volle emmers water… Na bijna de helft van onze voorraad waterballonnen te moeten gebruiken ter verdediging geraakten we eindelijk op plaza de armas. 1 groot watergevacht, echt grappig. Er waren veel meer jongens dan meisjes met als gevolg dat wij met telkens de volle lading kregen.
Rond 16u30 waren we net verwikkeld in een 10 (zij) tot 5 (wij) gevecht, toen het masaal gegon te hagelen. In 2 seconden was het plein helemaal ontruimt. Een taxi vinden was nog nooit zo moeilijk (normaal toeteren ze om ter meest om je in de taxi te krijgen) Straten waren in een mum van tijd afgesloten omdat ze helemaal onder water stonden. Een wonder boven wonder konden Annelies en ik een warme douche nemen in het gastgezin! Nog nooit had dat zoveel deugd gedaan hier in Peru.

Zondagavond ben ik dan verhuisd naar een voorlopig appartement (volgende week een verdiepje hoger) De badkamer mijd ik een beetje. Om het licht aan te krijgen moet je eerst met man en macht op dt knopje staan drukken (net zoals in mn kamer) tot het klik zegt. Om te douchen moet ik een hele procedure volgen. Kraan helemaal open (er is er maar 1 dus tis een hele opdracht om de juiste temperatuur te vinden, en warm heb ik het tot nu toe nog niet echt gekregen) Dan schakelaar aan om warm water te krijgen. Dan schakelaar terug uit (als ik electrische schokken wil vermijden) om de kraan te minderen (nodig anders is het zeker koud) en schakelaar terug aan. Gedaan met douchen? Handdoek zoeken, handen drogen, schakelaar uit, kraan uit. No me gusta…

Mijn project dan… Ondertussen bijna 3 weken bezig in het weeshuis, en het is op zijn zuid-amerikaans. (want als ik andere vrijwilliers en stagiaris hoorist over hetzelfe) Geen communicatie, geen organisatie,… Als ik iets wil bereiken moet ik echt zelf op mijn strepen staan wat niet altijd simpel is. Volgens mij spreekt Nancy (vrouw die daar altijd is, wat haar functie is weet ik nog altijd niet zo goed) binnenmonds, vel te snel en een dialect (of bestaat dat hier niet?) want haar versta ik echt zelden. Terwijl ik de meeste andere spaanstaligen wel meestal versta. Na 2 keer “que?” geef ik het altijd op.

Goed, er zijn 7 kindjes in het huis nu. 2 ervan zitten er volgens mij echt niet op hun plaats. Joshua (2j) en Robinson (8j en een mentale achterstand) worden soms als speelpoppen gebruikt door de anderen. En ze worden ook niet echt gestimuleerd… Naar school gaan doet Robinson niet als ik dat goed begrepen heb. Kleuren onderscheiden kan hij niet. Een auto is voor hem rood, en 2 seconden erna al groen. Tellen kan hij als je hem echt goed helpt ermee (cijfers herkennen dan weer niet)
Ik heb een eigen memory-spel in elkaar gestoken, en dat begint ook wel te lukken voor Robinson.

Gisteren heb ik een wereldkaart gekocht en meegedaan en dat vonden ze (de andere kinderen) ook wel leuk. Ik zei een land en dan zochten ze het om ter eerst. Sommigen wisten wel niet dat zij zelf in het werelddeel Amerika wonen. En wat er gebeurd was in Haiti, daar wisten ze ook helemaal niets van. Nieuws kennen ze niet in het weeshuis…

Het zou nochtans kunnen; want ze kregen vorige week een mega flatscreen tv… Ook dvd-speler, stereo, macdonnalds-maaltijd, … van een uiterst vrijgevige amerikaanse vrouw die zomaar langskwam. Niet echt wat ze nodig hebben volgens mij, maar soit. Gevolg is dat ze nu telkens(al voor ik toekom in het weeshuis) naar een dvd zitten kijken. Wie ben ik om te zeggen dat ze niet mogen en we iets nuttigers gaan doen? (als de verpleegster, Ruth en Nancy de tv zelf aanzetten voor hen) Gelukkig kijken Joshua en Robinson meestal niet graag naar tv en probeer ik hen zo nieuwe woordjes enzo aan te leren.

Ik heb gelukkig al contact gehad met Sergio, de baas van het weeshuis. Dankzij An-Katrien die er een half jaar geleden zat, want anders zou ik nooit van zijn bestaan afgeweten hebben. Hij zit nu in Lima om alternatieven te zoeken voor de locatie van het weeshuis. De verhuurder wil namelijk niet erkennen dat er problemen zijn met het dak. Als het regent kan dat nogal vervelend zijn. Binnenkort, als hij etrug is, gaan we eens praten en dan kan ik veel meer te weten komen over de achtergrond van de kinderen en het weeshuis.

Nog een laatste dingetje: gisteren zat (stond) ik op een alweer propvol busje. Iedereen lekker gezellig tegen elkaar aan gedrukt toen ik plots een hand voelde in mijn handtas. Op z’n plat west-vlaams riep ik “ey”. En hij “Que pasa?” Ik zei, jah wat, je hand in mijn tas, das wats pasa. (int spaans dan he ) De bus stopte net en hij snel eraf (ik ben niets kwijt, er zat ook maar bijster weinig waardevols in) Iedereen op dat busje keek boos naar hem en vroegen eerst bezorgd of er iets gestolen was. Sociale controle is er wel.
Als ik even de verhalen moet opsommen van mensen die al bestolen zijn, dan heb ik wel en lijstje. In mijn appartement bijvoorbeeld is vorige maand het raam ingeslaan (om dan de deur te openen)en een laptop gestolen. Nu heb ik een slot van kga je gaan hebben. 3 keer eerste sleutel omdraaien, daarna wild aan de deur trekken, om dan aan het tweede slot te beginnen prutsen (en die krijg ik vaak niet in 1 keer open). Op zich wel mooi, maar als ik ooit eens moet lopen voor iemand, duurt het toch wel 20 seconden voor ik eindelijk binnen geraak.
Misschien moet ik toch maar weer de taxi beginnen nemen savonds tot aan de deur (want na een tijdje wordt je nonchalanter en ga je te voet…)

Puno en de borrachos

De rit naar Puno betekent: het ontwijken van honden en gaten in de weg. vooral als we kleine dorpjes moesten passeren dan. In juliaca bijvoorbeeld, de gratis rit op de kermis is op zich wel leuk maar waarschijnlijk niet zo goed voor de auto. We zijn inderdaad met de auto naar Puno geraakt. Onze gastfamilie danst op het fiesta van virgen de candelaria in Puno: Vandaar. Met 8 in de auto, en ook ergens gestopt om blijkbaar een typisch gerecht te eten (in de auto) van het stadje waar we toen waren. een stuk rib en 3 patatten. ongeschild en met de handen eten en vant straat gekocht, (Ik ben niet ziek gewordenm hiep hiep hoi)

Blij dat we met de auto gegaan zijn want onze klasgenootjes (uit San Blas school Spaans) namen allemaal de bus en Sietske had alle pech van de wereld: rugzak ondergekotst, jas gestolen, gsm gestolen. Na een wandelingetje in het lovely Puno werden Linda en Sietsjke besmeurd met...iets... Waarschijnlijk een snood plan om hen (opniew) te proberen te bestelen want er kwamen meteen gasten af die de smurrie van hen wilden afkuisen. Dat ruikt naar.... (en letterlijk ook) Volgens de hostel was het een vogel, maar volgens mij is het voor een vogel fysiek onmogelijk om zoveel uit zijn lijfje te laten neerdalen.

De feesten hier zijn de max. ganse dagen staan ze hier in de straten te dansen met machtige kostuums en massas luide fanfares. al het verkeer opgestopt, urinoirs kennen ze hier niet. dus je hoopt dat je in het water wandelt maar je weet (ruikt) dat het om bier en pis gaat. (in Cusco wast vorige week trouwens vant zelfde, dat plein heeft 2 dagen gestonken)
Vuurwekr is ook wel iets aparts. In een staketsel van wat we denken bamboe te zijn laten ze schijfjes draaien met vuur. Een lontje hier en daar die tussen het volk terecht komt: no problemo. Mijn ogen zijn ook helemaal geIriteerd van de rook.

Of was dat van de starffe zon de ganse dag als we de eilandjes op titicacameer bezochten? Zaterdag naar de floating islands (UROS). Ze leven op een half uurtje varen van Puno op drijvende eilandjes van stro. Af en toe gaan ze aan wal om daar hun handgemaakte spulletjes te verkopen of om rijst enzo te kopen. Zondag naar TAQUILE, een eiland op 3uur varen. Echt goddelijk mooi! Leuk dat de gids (die zelf geboren is op het eiland) zn engels wou oefenen en dus met ons kwam praten. zo kwamen we dit te weten: er leven 2000 mensen op dit moment, ze hebben er een school tot 14jaar, dokters, begraafplaatsen, eigenlijk alles wat je nodig hebt. ze gaan de vrijdag naar Puno om alles te kopen die ze niet zelf kunnen maken, kweken,... En uiteraard leven ze voor een groot stuk van het toerisme. Electriciteit hebben ze dankzij zonnepanelen (modern niet? Volgens de gids had voormalige president Fujimori die er geplaatst, dan heeft hij toch tenminste een iets goeds voor zn land gedaan)


Wat ik nog even wou melden:

14 april (denken we) is er carnaval. Dit wordt gevierd als volgt: jongens vallen meisjes aan en omgekeerd met batterballonnen, confetti en bloem. Het waterballonnengooien gebeurt eigenlijk gans februari. ik ben al 3 keer aangevallen geweest maar gelukkig kunnen de kleine peruaantjes niet zo goed mikken. De grote peruaantje gebruiken volle emmers en kunnen wel goed mikken!

We hebben ook al het kerkhof bezocht vorige vrijdag. Dat is wat anders dan bij ons. In Belgie worden de doden niet zo verwend met kleine pintjes, autootjes,... Alles wat voor die persoon belangrijk was, wordt in miniatuurversie bij het graf geplaatst. Er was er zelfs eentje die een echte miniatuurtaart en echt bier kreeg. Misschien haar verjaardag? Ook is het blijkbaar zo dat, als de persoon sterft, die tot 8 dagen erna nog gewoon ontbijt en dergelijke krijgt voorgescholteld, omdat die persoon z·n leven in 8 dagen snel even overdoet. sorry als ik foute info geef, twas int spaans te doen!

Nog snel even foto·s uploaden op facebook en dan gaan quadrijden

Cusco!

Ondertussen al een goeie week in Cusco: es muy bonito! En meestal heel warm overdag maar echt superkoud ‘snachts. Verwarming kennen ze hier blijkbaar niet echt, en ramen langs de buitenkant ook meestal niet. Gevolg: binnen overal bibberigkoud. Eten in de keuken is bijvoorbeeld met de jassen aan. Het concept van buiten eten als er zon is, is hier ook not done. Nu ik toch bezig ben: wat moet je nog verder weten als je naar Cusco komt:

-regenkledij absoluut noodzakelijk als je vanaf 19uur nog je deur uit wilt

-taxi’s nemen we hier gewoon dagelijks zoals we thuis de fiets nemen.

-De busjes zijn hier ook de max en nog goedkoper (0,60 sol, hoever je ook wil gaan, is zo’n 15cent.) ik kan ze niet echt goed omschrijven maar je moet goed kunnen luisteren waar je af moet: een jongen aan de deur (die meestal bijna uit elkaar valt, de deur, niet de jongen(eigenlijk het busje in z’n geheel)) mompelt de stop, en dan moet jij “baja” roepen als je er af wil. Uiteraard ben ik al 2 keer te ver gegaan omdat ik mijn stop niet gehoord heb. Wat nog? Als er 10 zitplaatsen zijn, proberen ze altijd zo’n 25 mensen op de schamele busjes te proppen. Heel cozy allemaal.

-Toiletpapier wordt hier niet, ik herhaal, niet in het toilet gegooid. Er is altijd een vuilbakje beschikbaar. Diezelfde vuilbakjes zijn trouwens meestal properder dan het toilet zelf. Jep! Een plezier om naar het toilet te gaan. Oja, je merkt ook aan de toiletten dat de mensjes kleiner zijn …Opt gemak een “boeksje lezen” zit er dus niet in.

-Het continent van de patatten? Ja tzal wel, rijst krijgen we hier alle dagen! Af en toe een patatje on the side. (en bij deze wat mis ik aan eten: een lekker gewoon boterhammetje met kaas, een simpele spaghetti bolognese, en worst met appelmoes. Ik ben toch niet moeilijk?)

-Er zijn hier massa’s hondenclans die vooral ’s nachts tot leven komen

- ...

Maandag ben ik ook begonnen aan mijn project. In hogares Libertad zitten nu maar 7 kindjes, omdat het hier nu vakantie is. Voor zover ik het begrepen heb zijn alle kindjes daar nu wees, behalve eentje met een papa maar die kan haar niet onderhouden. Ik veronderstel dat de andere kindjes alleen tijdens het schooljaar in het weeshuis blijven.

Zowel maandag en dinsdag zijn we naar de speeltuin gegaan. Man die kinderen hebben energie! Voetbal, handbal, lopen, op de wip (zeer pijnlijke spieren nu want mijn gewicht is nu eenmaal iets meer dan dat van een 13jaar oud kind),… Maandag waren ze de bal al kwijtgespeeld, dus balloos dinsdag… En het was een gemis. Ik denk dat ik er maar eentje zal kopen als ik eens tijd heb (binnen 2 weken dus, want nu in de morgen spaanse les en namiddag project)

(voorlopig) 1 moeilijkheid aan het project; niemand spreekt er meer engels dan blue and dog. Als ik iets wil vragen aan de verantwoordelijke of de verpleegster, lukt het vragen me nog, maar een derde van het antwoord gaat verloren. Mijn spaanse lessen die ik hier heb zijn namelijk door omstandigheden (welke zijn me een raadsel) tot nu toe enkel nog maar herhaling (normaal ging ik in niveau 2 of 3 terechtkomen, maar dat is nu dus 1 geworden). Behalve wat woordenschat heb ik hier nog maar weinig bijgeleerd. Vandaag (dag 7) onregelmatige werkwoorden, wuhuu. Wanneer komt die verleden tijd?

Gelukkig moet je hier echt altijd tegen alles en iedereen spaans spreken, dus you know what they say: oefening baart kunst :-)

Dit weekend gaan we (Annelies en ik) met ons gastgezin met de auto naar Puno (6uur rijden, superdicht hier) omdat er daar een gigantisch (katholiek) feest is, met dansers in de straat enzo. Maar een heel deel vrijwilligers van onze projecten en spaanse lessen blijven ook in onze hostel. Ben benieuwd!

de weg is weg

Zaterdag 14uur was het zover. bus op naar Cusco. Geen ontgoocheling, want lekker eten, hypercomfi zetels en bijgevolg ook een relatief goede nachtrust. Ook het uitzicht had heel wat te bieden, wat een contrast met Lima en Miraflores. Vooral de erbarmelijke huisjes langs de baan en vrouwen me hoeden en wijde rokken...

·s Morgens dan eventjes oponthoud door een bus die dwars over de baan in panne stond. Aangezien naast ons een klein afgrondje was konden wij en alle andere bussen niet zomaar passeren. Een uurtje wachten dus en een beetje socializen met andere reizigers (uiteraard oa hollands meisje)

Eventjes later een iets serieuser probeleem; Er ontbrak plots een stuk van de weg. Het water dat ernaast stroomt had blijkbaar zin gehad om een stukje mee te nemen. Eventjes verder bleek zo ongeveer de hele weg weg te zijn. Massa·s bussen auto·s stonden vast in een ondraaglijke hitte (en op de bus blijven zitten was ook geen optie, als er al 20uur zo·n 50tal mensen op gezeten hadden..you know what I mean)

Toch was ik blij met mijn lamge broek in die ondraaglijke hitte, want Annelies weet nu hoe het voelt als je benen aangevallen worden door duizend insecten.(ik heb maar 10 beten ofzo en dat is al vrij vervelend)

Nadat ijverige Peruanen de rotsen losgehakt hebben om zo een voorlopig baantje te creeeren, kon iedereen verder. Een beetje te laat kwamen we aan in Cusco en kwam Edy ons oppikken. We kregen meteen superlekker eten en mate de coca (thee die helpt tegen hoogteziekte)

Oja,
We hebben ook een huisdier, een perro! Die constant en la noche onze puerta opent en op onze camas springt!

(en onze profesora spaans zegt dat de noodtoestand in Cusco is uitgeroepen, en onze gastgezinpapa zegt dat 2000 mensen vastzitten op machu pichu....dus we moge nog niet klagen met ons klein busprobleempje)

Chao!

No comprendo

11 uur s morgens bij jullie, maar 5uur s morgens hier..Ik wakker. Bedankt bioritme!

Gisteren, na veel te vroeg te moeten opstaan, en uiteraard wat vertraging,zijn we rond 20u local time geland in Lima. No gracias en no comprendo werden onze lijfspreuken doorheen de tocht in de luchthaven. Het was de enige manier snel af te geraken van taxichauffeurs en gsmverkopers. Wat waren we blij dat we de week ervoor nog net beslist hadden om ons te laten oppikken door iemand van onze hostel. Grappig als daar iemad met je naam op een blaadje staat.

In de hostel wilden we ons meteen aanpassen aan het lokale uur(en bij annelies blijkt dit aardig gelukt te zijn) door op het dakterras een pintje te nuttigen (lekker bier, en tzijn er van 620ml, wij belgen zijn mietjes) en te luisteren naar de live muziek. Jaja, we waren even helemaal aant wegdromem! En toch zit ik hier 5uur later klaarwakker.

Voila, ik wou maar laten weten dat alles goed verlopen is. Mijn gsm em facebook willen hier niet meewerken (hotmail wel), dus dan maar via deze weg.

PS merci aan iedereen die in het boekje geschreven heeft die yannick en mijn zus stiekem in elkaar hebben gestoken. Gelachen en ook een traantje weggepinkt op het vliegtuig!

PS Liesbet.heeeel slecht nieuzs. we 9(ik) vinden je briefje niet meer! Ik was er van overtuigd dat ik het weggestop t had in handbagage en toch... Enige mogelijkheid dat je de inhoud kan mailen naar ons? Duizendmaaal sorry!!!!

Ready for take off

Nog welgeteld vijf dagen, en we zitten op het vliegtuig richting betere oorden, Peru genaamd.

Woensdag om 8uur al stijgt ons vliegmachien op. Daarna in Madrid verspringen naar een ander vliegtuig voor nog eens 12 uur. Dat wordt plezier alom!

Daarna gaan we twee dagen cocktails drinken in Lima in de zon. Meerbepaald in Miraflores, een blijkbaar mooiere buitenwijk van Lima. Zaterdag om 14uur vertrekt onze luxebus naar Cusco. Nadat we 12uur op een vliegtuig hadden gezeten, dachten we; we doen even lekker wild en gaan 21uur op een bus zitten. Wetende dat we er met het vliegtuig in één uurtje konden staan. Maar we hebben goede redenen: het wennen aan de hoogte, het prijskaartje, het uitzicht én er wordt bingo gespeeld op de bus!
Nadat ik onze route eens gegooglemapt heb (in satellietversie) weet ik wel niet of ik uit mijn raampje zal durven kijken met al de kronkels en haarspeldbochten. (we moeten namelijk tot 3400 hoogte stijgen)

Zondag in Cusco aankomen, om drie weken bij een gastgezin te slapen en Spaanse les te volgen. 1 februari start ik met stage 1: een weeshuis (Hogares Libertad) en ergens in april begint het tweede stuk van mijn stage: een opvangtehuis voor meisjes (La Esperanza)

Hasta luego amigos!