nat natter natst

Het quadrijden zaterdag was de max. Afgezien van de boze honden die je constant achtervolgden en de quads die bijna uit elkaar vielen. De mijne viel nog mee, ik had enkel geen achteruit en maar één (slechte) rem.

Zondag zoals beloofd: carnaval. Het vullen van onze waterballonnen was al een avontuur op zich. Niet moeilijk als je voor 100 ballonnen maar 1 sol betaalt (zo’n 25 eurocent) Ook in de taxi zijn er stiekem wat ballonnen ontploft…
Nog geen 5 minuten uit die taxi en we waren al druipend nat en hingen vol schuim. Want de “echten” gebruikten volle emmers water… Na bijna de helft van onze voorraad waterballonnen te moeten gebruiken ter verdediging geraakten we eindelijk op plaza de armas. 1 groot watergevacht, echt grappig. Er waren veel meer jongens dan meisjes met als gevolg dat wij met telkens de volle lading kregen.
Rond 16u30 waren we net verwikkeld in een 10 (zij) tot 5 (wij) gevecht, toen het masaal gegon te hagelen. In 2 seconden was het plein helemaal ontruimt. Een taxi vinden was nog nooit zo moeilijk (normaal toeteren ze om ter meest om je in de taxi te krijgen) Straten waren in een mum van tijd afgesloten omdat ze helemaal onder water stonden. Een wonder boven wonder konden Annelies en ik een warme douche nemen in het gastgezin! Nog nooit had dat zoveel deugd gedaan hier in Peru.

Zondagavond ben ik dan verhuisd naar een voorlopig appartement (volgende week een verdiepje hoger) De badkamer mijd ik een beetje. Om het licht aan te krijgen moet je eerst met man en macht op dt knopje staan drukken (net zoals in mn kamer) tot het klik zegt. Om te douchen moet ik een hele procedure volgen. Kraan helemaal open (er is er maar 1 dus tis een hele opdracht om de juiste temperatuur te vinden, en warm heb ik het tot nu toe nog niet echt gekregen) Dan schakelaar aan om warm water te krijgen. Dan schakelaar terug uit (als ik electrische schokken wil vermijden) om de kraan te minderen (nodig anders is het zeker koud) en schakelaar terug aan. Gedaan met douchen? Handdoek zoeken, handen drogen, schakelaar uit, kraan uit. No me gusta…

Mijn project dan… Ondertussen bijna 3 weken bezig in het weeshuis, en het is op zijn zuid-amerikaans. (want als ik andere vrijwilliers en stagiaris hoorist over hetzelfe) Geen communicatie, geen organisatie,… Als ik iets wil bereiken moet ik echt zelf op mijn strepen staan wat niet altijd simpel is. Volgens mij spreekt Nancy (vrouw die daar altijd is, wat haar functie is weet ik nog altijd niet zo goed) binnenmonds, vel te snel en een dialect (of bestaat dat hier niet?) want haar versta ik echt zelden. Terwijl ik de meeste andere spaanstaligen wel meestal versta. Na 2 keer “que?” geef ik het altijd op.

Goed, er zijn 7 kindjes in het huis nu. 2 ervan zitten er volgens mij echt niet op hun plaats. Joshua (2j) en Robinson (8j en een mentale achterstand) worden soms als speelpoppen gebruikt door de anderen. En ze worden ook niet echt gestimuleerd… Naar school gaan doet Robinson niet als ik dat goed begrepen heb. Kleuren onderscheiden kan hij niet. Een auto is voor hem rood, en 2 seconden erna al groen. Tellen kan hij als je hem echt goed helpt ermee (cijfers herkennen dan weer niet)
Ik heb een eigen memory-spel in elkaar gestoken, en dat begint ook wel te lukken voor Robinson.

Gisteren heb ik een wereldkaart gekocht en meegedaan en dat vonden ze (de andere kinderen) ook wel leuk. Ik zei een land en dan zochten ze het om ter eerst. Sommigen wisten wel niet dat zij zelf in het werelddeel Amerika wonen. En wat er gebeurd was in Haiti, daar wisten ze ook helemaal niets van. Nieuws kennen ze niet in het weeshuis…

Het zou nochtans kunnen; want ze kregen vorige week een mega flatscreen tv… Ook dvd-speler, stereo, macdonnalds-maaltijd, … van een uiterst vrijgevige amerikaanse vrouw die zomaar langskwam. Niet echt wat ze nodig hebben volgens mij, maar soit. Gevolg is dat ze nu telkens(al voor ik toekom in het weeshuis) naar een dvd zitten kijken. Wie ben ik om te zeggen dat ze niet mogen en we iets nuttigers gaan doen? (als de verpleegster, Ruth en Nancy de tv zelf aanzetten voor hen) Gelukkig kijken Joshua en Robinson meestal niet graag naar tv en probeer ik hen zo nieuwe woordjes enzo aan te leren.

Ik heb gelukkig al contact gehad met Sergio, de baas van het weeshuis. Dankzij An-Katrien die er een half jaar geleden zat, want anders zou ik nooit van zijn bestaan afgeweten hebben. Hij zit nu in Lima om alternatieven te zoeken voor de locatie van het weeshuis. De verhuurder wil namelijk niet erkennen dat er problemen zijn met het dak. Als het regent kan dat nogal vervelend zijn. Binnenkort, als hij etrug is, gaan we eens praten en dan kan ik veel meer te weten komen over de achtergrond van de kinderen en het weeshuis.

Nog een laatste dingetje: gisteren zat (stond) ik op een alweer propvol busje. Iedereen lekker gezellig tegen elkaar aan gedrukt toen ik plots een hand voelde in mijn handtas. Op z’n plat west-vlaams riep ik “ey”. En hij “Que pasa?” Ik zei, jah wat, je hand in mijn tas, das wats pasa. (int spaans dan he ) De bus stopte net en hij snel eraf (ik ben niets kwijt, er zat ook maar bijster weinig waardevols in) Iedereen op dat busje keek boos naar hem en vroegen eerst bezorgd of er iets gestolen was. Sociale controle is er wel.
Als ik even de verhalen moet opsommen van mensen die al bestolen zijn, dan heb ik wel en lijstje. In mijn appartement bijvoorbeeld is vorige maand het raam ingeslaan (om dan de deur te openen)en een laptop gestolen. Nu heb ik een slot van kga je gaan hebben. 3 keer eerste sleutel omdraaien, daarna wild aan de deur trekken, om dan aan het tweede slot te beginnen prutsen (en die krijg ik vaak niet in 1 keer open). Op zich wel mooi, maar als ik ooit eens moet lopen voor iemand, duurt het toch wel 20 seconden voor ik eindelijk binnen geraak.
Misschien moet ik toch maar weer de taxi beginnen nemen savonds tot aan de deur (want na een tijdje wordt je nonchalanter en ga je te voet…)