mijn vijfde week in het project. Ondertussen is er een nieuwe jongen binnengekomen. Hij werd op straat gevonden door de politie en daarna binnengebracht. Weggelopen van thuis. Natuurlijk werd me uit het project niets verteld, ik zag gewoon plots hoe daar iemand nieuws zat. Ik wist niet goed hoe eerst te reageren. Ik had gedacht dat hij heel bang en schuw zou zijn. Al snel bleek duidelijk dat dat niet zo was. Ik merkte dat hij Quechua sprak, en pakte uit met mijn mini kennis aan quechua woorden. Een mooi begin :-)
Vorige week zaterdag was ik normaal meegegaan met de sociaal werkster (er is geen geld om haar te vast in dienst te nemen, maar af en toe komt ze dus tegen betaling helpen wanneer nodig)op huisbezoek bij de familie van Rodrigo (de nieuwe jongen). Mijn tripje naar Moray had ik ervoor afgezegd. Ik de bus op en wachten in het project. Ik hielp Robinson wat met de was in afwachting (de rest van de kinderen was naar de kerk) en keek geregeld op mijn horloge. Je hoort me al afkomen, ze kwam niet af. Na 45min vroeg ik al aan Ruth (werkt er half time)of ze kon bellen. Ze zei dat ze dat al gedaan had maar geen reactie kreeg. Nog een tijdje later loog ik dat ik een afspraak had in de namiddag en dus niet veel langer meer kon wachten. Ze vroeg of ik geld had op mijn gsm om te bellen.(er staat nochtans een mooie telefoon beneden) Na het telefoontje bleek dat mevrouw de sociaal werkster wat buikpijn had. Leve peru!
Wat beter nieuws: ik heb al kunnen spreken met de oprichter van het weeshuis, in het Nederlands! wat een opluchting. Hij is getrouwd met een Nederlandse, vandaar.
Hij vertelde me heel wat over de financiele toestand van het weeshuis en ik mag ook de dossiers van de kinderen inkijken. Daarvoor is het echter weer wachten op de sleutel, en dat is blijkbaar veel moeilijker an verwacht!
Sinds maandag is da vakantie hier ook voorbij, de kinderen moeten dus terug naar school in de voormiddag. Maar in werkelijkheid gebeurt dat niet altijd. Een vak als aardrijkskunde krijgen ze volgens mij niet, dat merk ik wanneer ik de wereldkaart bovenhaal.
Het zijn echt wel schatten van kinderen, en ik vind het zo erg om te weten dat er weinig kans is op de toekomst voor hen die ze zelf voor ogen hebben. Saemi wil bijvoorbeeld dokter worden, Eder wil verhuizen naar Amerika. Het breekt mijn hart. Ruth (voor 4 weken vrijwilligster) en ik proberen hen zo goed mogelijk te helpen. Hen dingen aan te leren, maar hen ook een leuke tijd te geven door volley of uno te spelen.
Er was een adoptieproces aan de gang voor de jongste, maar dat is door omstandigheden niet doorgegaan. Ik vrees ervoor dat het nu te laat is...
Daarbij komt dat het weeshuis nauwelijks geld heeft om de huur te betalen, laat staan om personeel in te schakelen. Soms heb ik het gevoel dat het personeel dat er wel is, niet echt met de kinderen inzit (ik wil geen zware conclusies trekken, maar ik zie dingen die ik in Belgie nooit zou zien)
Natuurlijk zit ik hier in een geheel andere cultuur en daar moet ik nog steeds aan wennen...
5 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten